در این قسمت از گرامر کاربردی انگلیسی به سراغ دو نوع مختلف relative clause در زبان انگلیسی رفته ایم.
این ساختارها، ابزارهای مهمی برای افزودن اطلاعات و توصیفات دقیق‌تر به جملات هستند که به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: defining relative clauses و non-defining relative clauses.
در ادامه، تفاوت های این دو نوع را با ذکر مثال شرح می دهیم.
گرامر کاربردی انگلیسی: تفاوت های Defining and Non-defining Relative Clauses
جملات ربطی یا relative clauses در زبان انگلیسی بسیار بسیار پرکاربرد هستند و همواره بخشی از گرامر کاربردی زبان انگلیسی را به خود اختصاص می دهند. بنابراین، چه در گفتار و چه در نوشتار از آنها استفاده می شود.
تفاوت میان دو نوع defining و Non-defining در جملات ربطی انگلیسی هم به معنا و هم ساختار مربوط می شود.
Defining Relative Clauses
جملات defining relative clauses برای ارائه اطلاعات ضروری و کلیدی درباره یک اسم خاص به کار می‌روند. این اطلاعات به تعیین هویت اسم کمک می‌کند و اگر این جملات حذف شوند، معنای اصلی جمله تغییر خواهد کرد.
ساختار: این جملات معمولاً با واژه‌هایی چون “who” (برای اشخاص)، “which” (برای اشیاء) و “that” (برای اشخاص و اشیاء) آغاز می‌شوند.
مثال:
The woman who is wearing a red dress is my sister.
در این جمله، اطلاعات مربوط به “زن” ضروری است؛ بدون این اطلاعات نمی‌دانیم کدام زن مد نظر است.
Non-defining Relative Clauses
اما جملات non-defining relative clauses اطلاعات اضافی و غیرضروری را درباره یک اسم ارائه می‌دهند. این اطلاعات به شفاف‌تر شدن توصیف کمک می‌کند، اما حذف آنها تأثیری بر معنای اصلی جمله ندارد.
ساختار: این جملات معمولاً با واژه‌هایی مانند “who” و “which” آغاز می‌شوند (نمی توان that را جایگزین این دو کرد) و به عنوان یک جمله توصیفی جداگانه با کاما (,) از جمله اصلی جدا می‌شوند.
مثال:
My sister, who is wearing a red dress, is coming to the party.
در این جمله، اطلاعات در مورد “خواهر” اطلاعات اضافی است؛ اگر این جمله حذف شود، هنوز معلوم است که خواهر به مهمانی می‌آید و پیام جمله کامل است.
