جملات شرطی (بخش اول: شرطی نوع صفر و اول)
جملات شرطی (بخش اول: شرطی نوع صفر و اول)
همانطور که از اسمشان پیداست، جملات شرطی در مورد شرط‌هایی صحبت می‌کنند که در صورت وقوع آنها، اتفاق دیگری (پیامد) نیز رخ خواهد داد. در واقع، با استفاده از جملات شرطی قصد داریم در مورد رابطه‌ی علت و معلولی دو رویداد صحبت کنیم.
یک جمله‌ی شرطی کامل دارای دو بخش است: عبارت شرط (If clause)، و عبارت پیامد (Consequence).
If I had more time (If clause), I would learn a new language (Consequence).
بسته به نوع جمله‌ی شرطی‌ای که استفاده می‌کنیم، زمان به کار رفته در عبارت شرط و پیامد متفاوت است.
در ضمن، در صورتی که بخواهیم عدم وقوع پیامدی را در صورت اتفاق افتادن شرط ذکر کنیم، به جای If از واژه ی Unless استفاده می کنیم. به عبارت دیگر، استفاده از Unless معنای جمله ی شرطی را وارونه می کند.
If you study hard, you will pass your exams.
(اگر خوب درس بخونی، امتحان‌هات رو پاس میکنی)Unless you study hard, you will fail your exams.
(امتحان‌هات رو میفتی، مگر اینکه درس بخونی)
نهایتاً، عبارت شرط یا پیامد هر یک می توانند در ابتدای جمله ی شرط به کار روند، اما در صورتی که ابتدا از عبارت شرط استفاده کنیم، آن گاه باید پس از آن ویرگول (,) به کار رود.
If you heat ice, it melts.
Ice melts if you heat it.
جملات شرطی دارای پنج حالت می باشند: شرطی نوع صفر/محض (Zero/Real Conditional)، نوع اول (Conditional #1)، نوع دوم (Conditional #2)، نوع سوم (Conditional #3)، و نوع ترکیبی (Mixed Conditional).
در جملات شرطی، بخش اول ، با جملات شرطی نوع صفر و یک آشنا خواهیم شد. وجه مشترک این دو نوع جمله ی شرطی در واقعی بودن آن هاست، بدین معنی که احتمال رخ دادن آن ها وجود دارد.
شرطی نوع صفر / محض (Zero Conditional)
شرطی نوع صفر در مواقعی به کار گرفته می شود که زمان شرط اکنون یا همیشه بوده و شرط ذکر شده واقعی و انجام پذیر است. این نوع شرط معمولاً برای توصیف حقایق کلی، واقعیات علمی، یا هر چیزی که همیشه صحت داشته باشد استفاده میگردند.
If you heat water to 100 degrees, it boils.
If you don’t exercise, you gain weight.
زمان به کار رفته در شرطی نوع صفر، چه در عبارت شرط و چه در پیامد حال ساده (Simple Present) است، گرچه می توان از حال استمراری (Present Continuous) نیز استفاده کرد.
Snakes bite if they get scared.
I eat at home if my mom is cooking dinner.
در چنین شرطی، می توان If را با When جابجا کرد، بدون آنکه در معنی جمله تغییری حاصل شود.
I usually take an umbrella when/if it rains.
شرطی نوع اول (Conditional #1)
شرطی نوع اول برای توصیف شرایطی به کار می رود که در آن احتمال رخ دادن پیامد در آینده وجود دارد، اما قطعیت ندارد. یعنی بر خلاف شرطی محض که پیامد حتماً رخ می‌داد، در شرطی نوع اول این امکان نیز وجود دارد که پیامد رخ ندهد – هر چند اعتقاد خود گوینده این است که احتمال رخ دادن آن وجود دارد. کاربرد رایج این نوع جملات شرطی در هشدار دادن است.
If you don’t hurry, you will miss the bus. (اگه عجله نکنی، از اتوبوس جا میمونی)
If he is late again, we will have to go without him. (اگه دوباره دیر بیاد، مجبوریم بدون اون بریم)
زمان به کار رفته در شرطی نوع اول، در عبارت شرط «ساده» (اکثراً حال ساده – Present Simple) است. اما در عبارت پیامد، از Will استفاده می کنیم. البته باید ذکر کرد که به جای Will می توان دیگر افعال Modal (مثل may, should, can و دیگر موارد) را نیز به کار گرفت.
We will stay at home if it snows.
If I have time, I‘ll finish that letter.
If you drop that glass, it might break.
در آخر، لازم به ذکر است که در عبارت پیامد، می توان از جملات دستوری نیز استفاده نمود:
If you go to the class tomorrow, tell the teacher that I’m sick.
در بخش های بعدی در مورد انواع جملات شرطی دیگر نیز صحبت خواهیم کرد.
مطالب مرتبط:
